Vogels en technologie.

Net zoals die ene vervelende vogel me bijna iedere zomernacht wakker houdt door schijnbaar opzettelijk mijn vensterraam te bezetten en uit volle borst zijn favoriete, saaie en eentonige lied te zingen, zo stoor ik me soms aan het feit dat kleine huishoudtoestellen een ongegronde wrok tegen me koesteren.

Ik hoor je denken, 'iedereen heeft wel van die dagen wanneer alles tegenzit, get over it'. Misschien heb je gelijk, maar de laatste tijd valt het me wel enorm op hoe deze apparaatjes je het leven zuur kunnen maken.
Onlangs stak ik een CD in mijn CD-speler. Het plaatje begint te draaien en ik denk eerst dat er niets aan de hand is, want het doet wat het moet doen en ik kan genieten van de zoetgevooisde stem van Tom Waits... tot er plots een vreemd, zoemend geluid de plaats van de muziek inneemt. Het schijfje was gestopt met spelen, maar draaide nog steeds door (in alle mogelijke betekenissen van het werkwoord). Steeds sneller en sneller en met een verontrustend luid gebrom lijkt het alsof de machine mijn geliefde CD aan het verteren is. In een eerste reactie wil ik het dekseltje dat de CD op zijn plaats houdt, openen en voor ik het weet, vliegt meneer Waits tot halverwege mijn slaapkamer. Mijn CD-speler en ik hebben nu een haat-liefdeverhouding.

Ook m'n gsm weigert af en toe slaafs te gehoorzamen. Net op het moment dat ik dat ding het meeste nodig heb, tijdens een telefoontje, manifesteert zijn protest zich in een wit schermpje. Niets meer, niets minder. Tegen dat ik doorheb dat de persoon aan de andere kant van de lijn is weggevallen, sta ik eigenlijk al voor een onbepaalde duur tegen mezelf te praten.

Soms vraag ik me af hoe afhankelijk ik nu juist geworden ben van technologie. Kan het zijn dat ik zodanig paranoïde aan het worden ben, dat ik de schuld van mijn frustraties bij nietsvermoedende hoopjes ijzer en plastiek leg? Dan bedenk ik me dat ik die vogel heel stiekem toch wel wat mis. Dat ik iedere dag die me dichter bij de zomer brengt, meer en meer verlang naar dat irritante, organische gekwetter en getsjilp, dat me eraan helpt herinneren dat deze kleine mechanische toestellen mijn leven niet volledig bepalen. De kleine snoodaard mag dan geen snooze-knop hebben of CD's naar me katapulteren, maar hij kan me minstens even goed irriteren als om het even welk toestel.